Good Ole Vampyres – wieczór drugi: pasożyt

Czy można potraktować wampira jako tasiemca?

    Choć trzeba przyznać, że częściej – przynajmniej w pierwszej powieści cyklu – autor porównuje wampira do monstrualnej pchły. Ale chodzi mu o porównanie zachowań, pchlego i wampirycznego łaknienia krwi.

    Mowa o cyklu „Nekroskop”, pióra Briana Lumleya, jednego z bardziej płodnych autorów horroru u schyłku XX wieku. Cykl „Nekroskop” obejmuje siedemnaście powieści podzielonych na podcykle o dość nierównym poziomie wykonania. Co do jednego wszyscy się zgadzają: najlepszy jest pierwszy podcykl, określony nazwą główną, czyli „Nekroskop”. Od pierwszego tomu obserwujemy zmagania tytułowego nekroskopa, Harrego Keogha, z wampirami, które to zmagania nabierają rozmachu z każdym kolejnym tomem. Zaczyna się od konfrontacji z młodym, świeżo zwampirzonym rumuńskim (wołoskim, jak zwykł sam siebie nazywać) nekromantą na usługach KGB, a potem napięcie wzrasta, by w trzecim tomie odsłonić bramę do świata, w którym władają wampiry i przez którą to bramę... wyrzucają do naszego świata banitów. I tu dopiero akcja się rozkręca. W piątym tomie, gdy sam Harry jest już kimś innym niż w pierwszej powieści, a jego rodzina jest też na swój sposób „odmieniona”, spotykamy za to taką postać, przy której cała wampirza oligarchia Świata Za Bramą jest stadkiem sfrustrowanych, lecz w gruncie rzeczy niewinnych, nastolatek. I mimo wszystko wydaje się, że autor panuje nad tą rozwijającą się spiralą koszmaru, gdyż za drugą lekturą cyklu natknąłem się w pierwszej powieści na jedno zdanie zapowiadające to spotkanie z piątej części. Ale dopiero znając powieść „Roznosiciel”, zorientowałem się jak daleko Lumley projektował swój cykl.

   Jakby na boku winienem jest objaśnienie tytułu. Otóż nekroskopem autor nazywa osobę, która rozmawia ze zmarłymi. Zmarli przypominają nieco czeredkę poczciwych duchów z „Rodziny Addamsów”, z tym, że nie śmieszą, lecz stanowić mogą śmiertelne niebezpieczeństwo dla tych spośród żywych, których nie lubią. Lub którzy nie lubią Harrygo Keogha - pierwszego człowieka w historii rozmawiającego ze zmarłymi jak z przyjaciółmi. W pierwszej powieści jest postawiony w opozycji do nekromanty, jako postaci, która przemocą wydziera wiedzę z wnętrzności zwłok, co sami zmarli odczuwają jako połączenie gwałtu i rozboju.

    Ale – do wampirów.

   Wampiry są u Lumleya pasożytami pokrewnymi pijawkom, które pędząc podły i prymitywny żywot w bagnach Świata Za Bramą łączą się ze swymi nosicielami zwiększając ich siłę, kondycję, długowieczność, żądze i wyposażając w poboczne zdolności, jak hipnoza, czy panowanie nad kształtem ciała. Nie bez znaczenia jest fakt, że pasożyt umożliwia niemal nieograniczone możliwości regeneracyjne. To, co my rozumiemy pod pojęciem wampir, to człowiek będący nosicielem. Sam wampir, pasożyt, mieszka wewnątrz organizmu ludzkiego rozrastając się w nim niczym grzyb. Czasami go widać, zwłaszcza, gdy ciało nosiciela zostaje zniszczone, lub silnie uszkodzone. Tak jak to wynika z opowieści Ladislau Giresci, który obecny był przy śmierci Faethora Ferenczy w czasie bombardowania podczas drugiej wojny światowej:

Powiedziałem, że dojrzałem coś we wnętrzu ciała tego człowieka. Rzeczywiście! Przez chwilę mignęło mi to... Myślałem, że wzrok nie zawodzi. Zresztą — zobaczyliśmy się nawzajem jednocześnie. Wtedy, to coś zaczęło się kurczyć i znikać wśród wnętrzności. A może... po prostu, wyobraźnia podsunęła mi ten obraz. Wtedy pomyślałem, że dojrzałem jakby ośmiornicę o wielu ruchliwych mackach. Ale dlaczego te macki były większe od normalnych ludzkich organów. To była wielka wić, oplatająca mięsień serca!

(…)

Pamiętasz, przyłożyłem marynarkę od odkrytych wnętrzności. Niewidzialna siła ujęła ją od dołu, rozerwała i rzuciła w dwóch płatach pod sufit. A potem, drgająca, dzika oślizgła macka — obrzydliwe cielsko wypełzło z brzucha. Miotała się, szarpała w potwornym bólu, szukając czegoś.

Sunęła po podłodze, dokładnie sprawdzając płonący pokój. Wskoczyłem na krzesło i przykucnąłem na nim przykuty strachem. Widziałem, jak gniją resztki korpusu, sypią się kości — pozostał tylko pył. Macka stała się ociężała, wróciła do miejsca, gdzie jeszcze przed chwilą leżało ciało, do prochu, do pyłu.

B. Lumley „Nekroskop”

Jeszcze bardziej widowiskowa jest „pierwsza” śmierć Borysa Dragosani:

Dragosani umierał.

Szyja pogrubiła się, szarą twarz oblała purpura i błękit: Wampir wycofał się z mózgu, uciekał z wewnętrznych organów, odrywał się od nerwów. Przybrał kształt pijawki, przebijając się w górę, do gardła, wypłynął ustami Dragosaniego z krwią i śluzem. Nekromanta wypluł stworzenie na piersi, wielka pijawka zwinęła się, płaska głowa zakołysała się jak u kobry. Purpura krwi byłego żywiciela ściekała na podłogę.

B. Lumley „Nekroskop”

A jak można wampirem zostać? Przez ukąszenie? No nie do końca. Główny mechanizm jest precyzyjny: każdy wampir ma jedno jajo, które może przekazać temu potencjalnemu nosicielowi, który okaże się go szczególnie „godny”. Jajo jest opalizującą kulką o średnicy około centymetra, która przez skórę na karku wnika najpierw do rdzenia kręgowego, a potem rozprzestrzenia się po organizmie. Ktoś powie, że to dosyć kiepska strategia rozmnażania, gdy jeden przedstawiciel gatunku może go przedłużyć tylko o jednego kolejnego przedstawiciela. Ale trzeba wziąć pod uwagę, że obdarzony nieśmiertelnością drapieżnik nie może mnożyć się bez opamiętania, gdyż naruszy równowagę biologiczną. Jest jeszcze jedno ale. Czasami zdarzają się wampiry... samice. No a te nie dysponują pojedynczym jajem. No i jeszcze mamy takich quasiwampirów, jak Julian Bodescu, który nie będąc wampirem „jajecznym”, lecz wampirzejąc przez dotyk pasożyta w okresie prenatalnym, miał zdolności takie same jak wampiry właściwe.

    Cały cykl życia wampirów i meandry jego atypowości, wyjątków i quasiwampirzenia jest u Lumleya dość dobrze przemyślany i nie zostaje wylany na głowę czytelnika w jednym wykładzie, lecz stopniowo jest odkrywany, niczym poprzez podnoszenie upiornej kurtyny.

   No dobrze, to przejdźmy do konkretu. Jak się wampira pozbyć? Kołek? Krzyż? Czosnek? Tu też autor ma bardzo skonkretyzowane, biologiczne i fizyczne mechanizmy wampirocydu. Opowiem o nich w następnym odcinku.